banner upiresies

Γραφή σε καιρούς καραντίνας

Έμιλυ Ντίκινσον, Το νερό μαθαίνεται

Μάθημα: ΣΙΩΠΗ

Άσκηση: Είδα ένα όνειρο.... Κρατούσα ένα λάστιχο που εκσφενδόνιζε τα γράμματα της αλφαβήτου

Άσκηση: Ο πίνακας του Magritte με τίτλο «Not to be reproduced»

Άσκηση: Μήνυμα σε μπουκάλι

 

Mε το παρακάτω κείμενο της  Έμιλυ Ντίκινσον ως αφορμή :

Το Νερό, μαθαίνεται απ’ τη δίψα
Το Νερό, μαθαίνεται απ’ τη δίψα.
Η Στεριά – απ’ το αρμένισμα στα Πέλαγα.
Η Έκσταση – απ’ την οδύνη –
Η Ειρήνη, απ’ των πολέμων της το χρονικό –
Η Αγάπη, απ’ του τάφου το ανάγλυφο –
Τα Πουλιά, απ’ το χιόνι.

μετάφραση: Ερρίκος Σοφράς, εκδ. Το Ροδακιό

 Γράφτηκαν από τα μέλη:

 

Tο φως μαθαίνεται απ’ τις σκιές

Η βροχή – απ’ τα στεγνά της τα μαλλιά

Το μέλλον – απ’ τα παλιά ημερολόγια

Η πίστη – απ’ τις ξαφνικές προδοσίες

Η ευτυχία - απ΄τα δάκρυα εκείνα τα κρυφά

Η επιστροφή - απ΄τα αντίο.

Ε.Λ.

 

Τυχαία γνώση-μοιραία

Τέλοιον ό,τι άμορφο, αέναον

δειλή ατέλεια-Αρμονία

Η Ισορροπία απ’ ανάγκη μαθαίνεται

μέσα στις νότες η Συμφωνία

 

Η Πίστη μαθαίνεται στου σταριού το κάρπισμα

η Λύτρωση-Νερό στη δροσιά των φύλλων

Ήλιος στην παλάμη σου η σκιά του απλώνεται

Σκοτάδι γύρω απ’ του κεριού το φως το πολύτιμο

 

Η ματιά σου στη Σύλληψη της μαθαίνεται

Ασφάλεια φέρει μια στιγμής Ελπίδα

χορεύει η Χαρά μ’ ανάσα χρονόμετρο

Διάρκεια ζητούν της Ψυχής τα βήματα

τροχιά η Ζωή σου στης Γαίας τ’ ατέρμονο

 

Στην ανοιχτή Θάλασσα ο Χώρος μαθαίνεται

διαβήτης αυτός που σου χαράζει τον Κύκλο

τον Λογισμό σου τον παίζεις με δάχτυλα

δυο τρία τέσσερα-κλεφτά τα κοιτάγματα-

κερδίζεται ο Κόσμος

 

Με γόμα σαν σβήσεις μαθαίνεις το Τίποτα

και με ιστορία το Δάκρυ

με θριάμβου σαλπίσματα η Μάχη μαθαίνεται

περήφανη η Νίκη φοράει στεφάνια

Ουρανό εκλιπαρούν τα παράθυρα

Όρια έμαθα στη Συντροφιά σου

το Γέλιο μαθαίνεται εύκολα

μ’ ερώτηση η απάντηση-που να ‘ναι η Καρδιά σου;

 

Η Ζωή μ αγάπη μαθαίνεται

κάθε Αγάπη ζωή γεννάει

Ευλογία η αύρα του Σύμπαντος

της Αλήθειας το χάρισμα Τιμή που πονάει

Το Μίσος Θανάτου απόφαση

Θυσία δεν λογίζεται η χωρίς Επιλογή

Θηρίο ο Πόνος ποτάμι ανυπάκουο

ό,τι στερείς θα ριζώνει εκεί

 

Ευφυής της Τρέλας ο Έρωτας

εξισώνει δεδομένα Ανορθόδοξα

Αντίληψης μάθημα στου βιολιού τ αναρίγισμα

Φαντασία να κλέψεις χρειάζεται της Αβύσσου τα κλειδιά

Θρησκεία βαθιά το Παράδοξο

εμμονή η Λογική υπομένει

η υπομονή εξαντλείται στο Λάθος της

Ευτυχία ό,τι αντέχει η Μοναξιά

 

Η ομορφιά της Ψυχής-Καθρέφτης το μάθημα

με τα χρώματα-Όλα-να μαυρίσει η τέμπερα

κάθε Απουσία να χωρά μιαν Ανάσταση

να θέλεις να θέλω της Γνώσης το ρίσκο

θαλπωρή στης Φωτιάς την αυλή ολόγυρα

κι ό,τι καεί η φωτιά είν’ οι γλώσσες της

η Εγκατάλειψη μαρτυράει τα χνάρια της

η κατάληψη του Ύπνου γιατρικό-Νομοτέλεια

 

Με πίκρα η γεύση χορταίνεται

βάλσαμο της χαράς το αβέβαιο

αγκάθι του τριαντάφυλλου το Άγριο άρωμα

Ονείρου Σιωπή στης πόλης τα Υπόγεια

Ό,τι λέω από σένα μαθαίνεται

τα ίδια να μην λέω

Εσύ μου το ‘μαθες.

Θ.Κ.

 επιστροφή

 

Η Σιωπή

Για έμπνευση:

«Όλες οι δυστυχίες του ανθρώπου πηγάζουν από την ανικανότητά του να καθίσει σ’ ένα δωμάτιο, σιωπηλός και ολομόναχος» – Μπλεζ Πασκάλ (1623 – 1662)

«Μάθε να μένεις σιωπηλός. Άφηνε ήρεμο τον νου σου, ν’ ακούει και ν’ αφομοιώνει» – Πυθαγόρας

 

Γράφτηκαν από τα μέλη

 

Σιωπή δεν είναι η απουσία λέξεων

Είναι μια θάλασσα που μέσα άπειρες λέξεις κρύβει

Δεν είναι μειονέκτημα, δεν είναι αδυναμία

Είναι η αρχή και το τέλος των πάντων

Εγώ μέσα της βυθίζομαι

Και δεν διαλέγω λέξη καμιά

Έτσι είμαι ελεύθερος χωρίς το βάρος της επιλογής

Ελεύθερος με τη σιωπή μου….

Δ.Κ

 

Η σιωπή είναι να μιλάς με τα μάτια

Η σιωπή είναι να γελάς με τα μάτια

Η σιωπή είναι να αγαπάς με τα μάτια

Η σιωπή είναι να κλαις με τα μάτια

Η σιωπή είναι να καταλαβαίνεις χωρίς να ρωτάς και να μιλάς

Η σιωπή είναι….σσσσσσσσσσσς θα μας ακούσουν.

Δ.Κ

 

Έχει ήχο η σιωπή

Έχει ήχο η σιωπή

Αν σταματήσεις να μιλάς αμήχανα

Αν με θάρρος πάθος την αγκαλιάσεις

Θα την ακούσεις

Θα με ακούσεις

Γιατί έχει ήχο η σιωπή

Άκου την πως ουρλιάζει....

Ε.Λ.

επιστροφή

Με αφορμή το διήγημα της Άννας Αμίλητου - 141 Lumen και έμφαση στην τελευταία φράση του

" Κρα­τοῦ­σα ἕ­να λά­στι­χο ποὺ ἐκ­σφεν­δό­νι­ζε τὰ γράμ­μα­τα τῆς ἀλ­φα­βή­του."

 

Γράφτηκαν

 

Τα γράμματα της ΑΒτου

Φτάσαμε στην προβλήτα χαράματα. Το πλοίο ήταν εκεί, μας περίμενε με το τεράστιο σιδερένιο στόμα του ανοιχτό, έτοιμο να μας κατασπαράξει, μια μπουκιά από επιβάτες, αυτοκίνητα, φορτηγά και λεωφορεία. Και να μας φτύσει μετά σε μέρη καινούργια, σε δρόμους άλλους, μακριά από τους γνώριμους.

Για άλλη μια φορά ξεκινούσε ένα μοναχικό ταξίδι, από αυτά που δεν οργανώνεις, δεν γνωρίζεις καλά τον προορισμό, δεν έχουν σκοπό παρά μόνο την ανάγκη για περισσότερο ορίζοντα, περισσότερη ελευθερία. Κι η καλύτερη παρέα γι’ αυτά τα ταξίδια, για μένα ήταν τα βιβλία. Τα βιβλία που μιλάνε μόνο όταν τα χρειάζεσαι και σωπαίνουν όταν η σιωπή γίνεται απαραίτητη. Στέκονται δίπλα, μου κάνουν παρέα χωρίς να γίνονται αδιάκριτα, και δίνουν. Δίνουν πολλά χωρίς να ζητάνε κάτι, δεν θέλουν αντίτιμο. Μ’ ακολουθούν παντού έτοιμα ν’ ανοίξουν τις σελίδες τους σ’ άλλα μέρη, μακριά από την ακινησία του ραφιού και το γνώριμο δωμάτιο.

Στοίβαξα τα δυο μου σακίδια, τα έκανα προσκέφαλο και αφέθηκα στην κούραση που ζουζούνιζε το κορμί μου. Τα μάτια βαριά, με κόπο χάζευαν τον ορίζοντα, μέχρι που σφάλισαν. Τα πάντα ήταν γύρω θάλασσα και εγώ στη μέση της μονάχη. Και κρατούσα λέει ένα λάστιχο που εκσφενδόνιζε τα γράμματα της αλφαβήτου. Απέναντί μου στεκόταν ένα βιβλίο τεράστιο, άδειο, με λευκές σελίδες, που τις ξεφύλλιζε θαλασσινός αγέρας. Γράμματα τυχαία, πολλά, επαναλαμβανόμενα φεύγανε με ταχύτητα από το λάστιχό μου και με ευγένεια προσγειώνονταν σε κάποια λευκή σελίδα. Όχι τυχαία, μαγικά ζευγάρωναν και φτιάχνανε λέξεις κι αυτές με τη σειρά τους παίρνανε τη θέση τους πάνω στο λευκό χαρτί.

Σειρά του τώρα, σαν παιχνίδι, το γιγάντιο βιβλίο μου ξαναπετούσε τις λέξεις που έρχονταν καταπάνω μου, δεν χάνανε στόχο. Όχι τυχαία, μαγικά κι αυτές έστηναν χορό και έφτιαχναν φράσεις κι εισέβαλλαν μέσα μου. Και πάνω στον τρελό χορό, σβουρίζονταν σαν δερβίσηδες και μαγικά ξανά, όχι τυχαία, μεταμορφώνονταν. Γίνονταν νοήματα και σκέψεις που κολυμπούσαν στις φλέβες του κρανίου μου, προσπαθώντας να μείνουν στην επιφάνεια, να σωθούν. Σαν να μην ήξεραν πως καλύτερα είναι να αφεθούν, να βουλιάξουν μέσα μου, να γίνουμε ένα. Μαγικά πάλι, όχι τυχαία.

Η θάλασσα τώρα αγριεύει κι ο αέρας αρχίζει να μουγκρίζει. Κύματα ορθώνονται ψηλά και το παιχνίδι με το παράξενο βιβλίο απέναντί μου δυσκολεύει. Βρεγμένα γράμματα δεν βρίσκουν το στόχο τους και υγρές λέξεις γλιστρούν στο κορμί μου. Μια τσαλακωμένη σελίδα που την κυνηγούν ξαφνικές αέρινες ριπές προσγειώνεται στα πόδια μου. Ξέφυγε με μαεστρία την τελευταία στιγμή, πριν το βιβλίο κλείσει απότομα και χαθεί στον μακρινό ορίζοντα. Τη μαζεύω, ισιώνω τις ξεσκισμένες άκρες της, και διαβάζω: “ταξιδεύω για να χαθώ”. Ξαναδιαβάζω και μαγικά, όχι τυχαία γίνεται η φράση άγγιγμα ψυχής.

Τσαλακώνω ξανά το χαρτί, φτιάχνω μια χάρτινη μικρή μπάλα και οπλίζω τη σφεντόνα. Ο αέρας έχει δυναμώσει, βρυχάται σαν θηρίο κι η θάλασσα αφρίζει. Σημαδεύω τον ορίζοντα, εκεί που σμίγουν όλα, αφήνω το λάστιχο κι οι λέξεις μες στο τσαλακωμένο χαρτί παίρνουν ύψος, αρχίζουν το ταξίδι τους και χάνονται μέχρι να τις μαζέψει κάποιος τυχαία και μαγικά. Ένας ταξιδιώτης σαν και μένα, χωρίς προορισμό.

Ο άνεμος θεριό σκούζει, σκούζει όλο και πιο δυνατά, τρυπώντας τ’ αυτιά μου. Φωνάζει μ’ όλη του τη σκουριασμένη δύναμη και ανοίγει ξανά το σιδερένιο του στόμα. Κι εγώ ευτυχώς άκουσα. Άκουσα τις λαμαρίνες του πλοίου να πέφτουν μουγκρίζοντας στα τσιμέντα του μικρού λιμανιού. Και με τα χέρια αδειανά και με λίγα γράμματα τις αλφαβήτου στις τσέπες κατηφόρισα για να χαθώ.

Ε.Λ.

επιστροφή

 

Για έμπνευση:                                                                  

  Not to Be Reproduced, 1937 by Rene Magritte

Magritte not to be reproduced

 

Γράφτηκαν

 

ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Το ξέρω πως δεν με περίμενες.

Πέρασε καιρός από τότε που στάθηκα μπροστά σου ή ίσως και να ‘ταν χτες, δεν θυμάμαι από πότε έχω να βρω το βλέμμα μου. Γεμάτο καθρέφτες είναι ο κόσμος κι όσους κι αν κοίταξα, δεν το είδα πουθενά.

Κρύβομαι από τα μέσα μου κι από την αλήθεια μου γιατί δειλιάζω ν’ απελευθερωθώ κι έτσι εκδικούμαι τον εαυτό μου με τον πιο βάναυσο τρόπο που μπορείς να φανταστείς. Θα τον ξεχάσω...

Να ‘μαι λοιπόν, αφήνω τα μάτια μου να βυθιστούν μέσα σου και νομίζω πως το αόρατο γίνεται ορατό. Βλέπω αυτό που βλέπουν, είμαι αυτό που βλέπουν, γιατί η απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει κι αυτή είναι η μόνη απόλυτη αλήθεια. Το είδωλό μου δεν έχει ταυτότητα, χάνεται στην ανωνυμία και μπορεί να είναι αυτός, εκείνη, εσύ... Διάλεξε αυτό που σε βολεύει περισσότερο.

Εγώ δεν είμαι κανένας. Εσύ ποιος είσαι;

Ε.Λ.

επιστροφή

 

Μήνυμα σε μπουκάλι

Εσύ που έτυχε να βρεις το μπουκάλι μου

Σε ποια χώρα άραγε είσαι;

Σε ποια παραλία; Είναι ωραία εκεί;

Εγώ, τώρα που διαβάζεις αυτές τις λέξεις,

δεν ζω πια. Ήμουν ένα κεραυνοβολημένο δέντρο.

Κι όπως λέει και εκείνος ο ποιητής «τα κεραυνοβολημένα δέντρα

δεν μπορούν ποτέ πια ν’ ανθίσουν».

Θέλω όμως να σου πω ένα μυστικό.

Ένα αλεξικέραυνο μυστικό για να ζήσεις

τη ζωή σου καλύτερα.

Αγάπα, Αγάπα, Αγάπα.

Και μην δώσεις χώρο στον φόβο, καθόλου.

Γιατί θα σου ρουφήξει τη ζωή. Θα σε στεγνώσει

και διψασμένος θα γυρνάς σε μια έρημο που δεν τελειώνει ποτέ.

Α! και να μην ξεχάσω.

Αγάπα με ανιδιοτέλεια. Χωρίς όρια και περιορισμούς.

Αγάπα σαν μάνα γη όλα σου τα παιδιά.

Κάθε σου ρίζα και κάθε κλαδί.

Εσύ που έτυχε να βρεις το μπουκάλι μου

πάρε το κλάμα μιας καμένης ζωής

πότισε μ’ αυτό το δέντρο της δικής σου ζωής

και κάνε την ν’ ανθίσει.

Δ.Κ.

επιστροφή

 

 

Εγγραφείτε στο Newsletter μας και ενημερωθείτε πρώτοι για τις δράσεις μας.



okana toplogo

 

Στοιχεία Επικοινωνίας ΕΚΚΕΕ Αθήνα
Πύρλα 29, Κάτω Πατήσια, Αθήνα
ΤΚ 11145

τηλ: 210 8544820, 8542936

email: ekek@okana.gr

(C) 2016 OKANA

Disclaimer: All images and logos are copyrighted to their respective owners.

Οι φωτογραφίες που εναλλάσσονται στο slideshow της ιστοσελίδας είναι έργα των μελών της Λέσχης Φωτογραφίας «ΣΑΝ ΦΩΣ» του ΕΚΚΕΕ

 

Βρείτε μας επίσης
     

Ανάπτυξη και φιλοξενία Ιστοσελίδας ITBIZ